Styczniowe spotkanie DKK poświęcono omówieniu książki Jennifer Robson pt. „Suknia. Opowieść o królewskim ślubie”.
„Suknia”, wbrew podtytułowi książki, wcale nie jest dokumentem opisującym ślub angielskiej następczyni tronu – Elżbiety i księcia Filipa. Jest to historia powstawania sukni ślubnej księżniczki Elżbiety w pracowni Normana Hartnella.
Akcja rozgrywa się w dwóch przedziałach czasowych. Pierwszy , to lata powojenne w Londynie (rok 1947) bardzo realnie przedstawione przez autorkę. To czas ogromnej biedy, trudności z zaopatrzeniem sklepów i żywnością na kartki. Dodatkowo życie utrudnia bardzo sroga zima. W takich warunkach trwają przygotowania do ślubu księżniczki Elżbiety. W pracowni Hartnella powstaje suknia ślubna. Pracuje przy tym grono hafciarek, których talent i oddanie pracy zostało bardzo dobrze uchwycone przez autorkę. Głównymi bohaterkami są dwie młode kobiety, hafciarki, które zaprzyjaźniły się podczas pracy przy powstawaniu sukni. Jedna z nich to Ann Hughes, młoda dziewczyna, która po śmierci swoich najbliższych zamieszkała z bratową Milli. Pracę u Hartnella podjęła w wieku 14 lat. Tam, pod opieką fachowców, poznawała tajniki kunsztu hafciarstwa. Druga, to Miriam Dassin, żydówka, która przeprowadziła się do Londynu z Paryża. Podczas wojny przebywała w obozie w Ravensbrück. Długo dochodziła do zdrowia. Po przyjeździe do Londynu musiała uczyć się języka angielskiego, by móc podjąć pracę w domu mody Hartnella. Po wyjeździe Milli do braci, do Kanady, Ann i Miriam zamieszkują razem. Z czasem okaże się, że to one będą głównymi hafciarkami ślubnej sukni księżniczki Elżbiety.
Druga historia rozgrywa się w czasach współczesnych, w roku 2016 w Toronto, w Kanadzie. Heather Mackenzie otrzymuje w spadku po zmarłej babci szkatułkę z próbkami haftowanych kwiatów i fotografię grupy hafciarek w pracowni z 1947 r. Zaintrygowana taką spuścizną Heather wyjeżdża do Londynu, aby odkryć przeszłość swojej babci. Na miejscu prowadzi pewnego rodzaju śledztwo. Dociera do wnuka Miriam, a następnie do niej samej. Od niej dopiero dowiaduje się całej prawdy o życiu babci Ann w powojennym Londynie. Książkę czyta się z dużym zainteresowaniem i przyjemnością. To nie tylko powieść o wspaniałej przyjaźni między młodymi dziewczynami, przykład wsparcia i niesienia pomocy w trudnych chwilach. To także wierny obraz powojennej Anglii, trudnego życia zwykłych ludzi, ale również przykład rozrywek ludzi klasy średniej. Ann i Miriam stały się również tego uczestniczkami. Chęć przeżycia czegoś nowego i zaznania „lepszego” świata zaważył na całym dorosłym życiu Ann. Dalszych szczegółów historii życia Ann nie zdradzamy. Po prostu należy książkę przeczytać.
Wszystkim Paniom klubowiczkom książka bardzo przypadła do gustu. Czytały ją z chęcią i przyjemnością. Polecają wszystkim zainteresowanym tego typu literaturą. To mieszanka faktów i fikcji, ale warto poświęcić trochę czasu na przeczytanie tej pozycji.
Oprac. Izabela Feddek
